Alan Wake (Boek) review

Ashwin Marapengopie

In 2010 werden Xbox 360-gamers exclusief getrakteerd op een duistere game in de vorm van Alan Wake. Een spannend en beklemmend avontuur met een complex, doordacht verhaal. Het geheel bewees dat naast het verhaal ook de manier van storytelling de ervaring naar mysterieuze hoogtes kon tillen. In hetzelfde jaar dat de game verscheen waagde schrijver Rick Burroughs zich aan een tweede benadering van het verhaal. Om een juist beeld te kunnen schetsen van de schrijver is het goed om te weten voor de lezer dat Alan Wake zijn eerste volledige boek is.

We kunnen een commissie verdienen voor aankopen die gedaan worden via onze links.

En dat mag blijken. Burroughs heeft namelijk alle elementen van de game er braaf in verwerkt maar weet er geen eigen draai aan te geven. Dit is een exacte tweede vertelling van hetzelfde verhaal zonder dat er iets aan toegevoegd wordt. Het jammerlijke daaraan is dat het ook op geen enkel vlak het niveau van de game benadert. Vanaf de eerste pagina wordt al duidelijk dat we met een tamelijk onervaren schrijver te maken hebben. De lezer krijgt meerdere malen te maken met alinea’s die vol zitten met korte zinnetjes terwijl die makkelijk aan elkaar gekoppeld hadden kunnen worden. Dit had van het geheel een wat aangenamere leeservaring gemaakt. Bovendien komt het ook een beetje knullig over wanneer duidelijk wordt dat de schrijver zelf moeite heeft om een sfeervol verhaal te vertellen.

Alan Wake, schrijver

Want hoe zat dit ingewikkelde pronkstuk van Remedy ook alweer in elkaar? Alan Wake is een succesvolle schrijver van thrillers die al ruim twee jaar geen woord meer op papier heeft weten te zetten. Zijn vrouw Alice wil dit probleem verhelpen en hoopt dat een vakantie in het sfeervolle dorpje Bright Falls hierbij zal helpen. Nietsvermoedend neemt Alan vrede met het idee van vakantie en trekt er vergezeld met vrouwlief op uit. Zodra Alan door krijgt dat Alice hem weer aan het schrijven wil krijgen verlaat onze mysterieuze hoofdpersoon in alle frustratie het vakantiehuisje, waardoor Alice alleen achterblijft. Eenmaal teruggekeerd blijkt dat Alice is verdwenen en begint Alan een heuse zoektocht door het verwilderde Bright Falls waar Alan zijn eigen geschreven verhalen werkelijkheid ziet worden. Zeer duistere verhalen, welteverstaan, gevuld met gezichtloze en grimmige figuren die onze held op sokken in het holst van de nacht in het nauw proberen te drijven.

“Enkele pagina’s van Alan’s befaamde manuscript krijgen, zoals verwacht, ook een plek in het geheel.“

Toch verdienen dit soort sinistere verschijningen ook in een boek een levendige beschrijving. In de game gingen de ogen al wijder open staan zodra een vijand zijn entree maakte. En eerlijk is eerlijk; deze nare en kille momenten zijn niet gemakkelijk door te vertalen naar een boek. En al lezend wordt het dan ook pijnlijk duidelijk waar het het allermeest aan ontbreekt: detail. De lezer kan zich beter verplaatsen in de beleving van het hoofdpersonage wanneer veel gebeurtenissen, handelingen en emoties gedetailleerd worden verteld. Elke handeling wordt daarentegen droog en smakeloos gebracht alsof je een masterclass bijwoont van een trage, saaie docent. Het mysterie van Alan Wake wordt er niet mee om zeep geholpen, maar de eerste indruk die het boek ermee opwekt werkt zeker niet in zijn voordeel.

Gelukkig begint er dan na iets meer dan 80 pagina’s toch wat vaart in te komen. De plot begint eindelijk een wending aan te nemen en enkele pagina’s van Alan’s befaamde manuscript krijgen, zoals verwacht, ook een plek in het geheel. In de game vond Alan namelijk delen van zijn eigen geschreven verhalen terug. Deze pagina’s verwezen naar te komen gebeurtenissen en zorgden ervoor dat je als speler voortdurend op je hoede bleef. Dit soort pagina’s zijn ook in Burroughs boek verwerkt. Die pagina’s zijn ook meteen het enige wat het boek nog enigszins redt. Deze los verwerkte pagina’s voegen namelijk wel de nodige diepgang toe waar Alan Wake het juist van moet hebben. Het verbindt alle losse elementen om de leeservaring nog enigszins aangenaam te maken. Zodra het manuscript zijn entree maakt blijkt dat Burroughs de smaak zelf ook eindelijk te pakken krijgt. Weliswaar is dat dan al te laat, maar toch is het noemenswaardig.

Na een kleine opleving heeft het boek dat zich Alan Wake mag noemen zijn beste momenten alweer gehad. Alles wat nog volgt is maar mild interessant en zelden spannend. Omdat Alan Wake vanzelf al een sterke premisse heeft is het moeilijk om dat nog kapot te maken. De brave aanpak van Burroughs werpt helaas geen vruchten af en het merendeel van het boek is daardoor een grijze massa geworden die de aandacht niet lang weet vast te houden. De franchise staat bol van de inhoud en geeft genoeg ruimte voor interpretatie waar een schrijver op veel manieren kan inspelen. Voor de fans kunnen we alleen maar hopen dat er ooit een beter boek in de trant van Alan Wake verschijnt waarbij deze zouteloze poging van Burroughs verbleekt.

Conclusie

Het boek van Alan Wake is geen complete mislukking, maar helaas zijn er veel pijnlijke keuzes gemaakt op bepaalde vlakken waar dat pijnlijk aan het licht komt. De lezer krijgt veelvuldig te maken met een te brave schrijfstijl die nergens weet te overtuigen en een enorm gebrek aan detail. Alan Wake heeft echter vanzelf al een uiterst originele plot die bijna niet kapot te krijgen is. Het geheel was misschien nog beter uit de verf gekomen als het door iemand uit het team van Remedy zelf was geschreven. Omdat Burroughs met Alan Wake als eerste boek niet helemaal in zijn element zit, is de leeservaring uiteindelijk saai noch spannend geworden en zullen veel lezers eindigen met een bittere nasmaak.