Die Sam Fisher blijft maar terroristische groeperingen uitschakelen. Jong is de hoofdrolspeler van Splinter Cell allang niet meer, maar de beste zonder twijfel. Dat wordt weer eens onderstreept met het stripboek Splinter Cell: Echoes, een verhaal dat tevens uitlegt waarom die oude gluiperd zijn karakteristieke night vision goggles maar niet aan de wilgen kan hangen..
We kunnen een commissie verdienen voor aankopen die gedaan worden via onze links.
Splinter Cell: Echoes
Volgens beproefd recept wordt de inmiddels gepensioneerde Sam Fisher weer in een nieuw verhaal gezogen dat hem alle uithoeken van de wereld laat verkennen. Ditmaal keert Sam terug naar Georgië. Aanvankelijk ondersteunt en adviseert hij zijn vriend Vic tijdens een missie om een terroristische groepering uit te schakelen, maar vanzelfsprekend ontspoort de missie al snel en is er maar één man die de wereld – of in ieder geval de Amerikaanse regering – kan redden: Sam Fisher.
Splinter Cell: Echoes is erg trouw aan eigenlijk de hele franchise. Het verhaal zelf is al een onvervalst Splinter Cell-verhaal, maar ook de balans tussen sluipen en actie is zoals we dat kennen van de games, en dan met name de vijfde game Conviction. Er zijn stukken waarin Sam stilletjes wat kelen doorsnijdt, maar Sam moet ook geregeld iemand ondervragen. Hoe Sam vervolgens de schedel van zijn doelwit telkens weer tegen nabije muren en kasten ramt, zal menig fan van de serie bekend voorkomen. Ook zijn er keiharde actiescènes vol explosies en achtervolgingen. Al die afwisseling is fijn, want zo blijft het verhaal een slordige 90 pagina’s lang spannend.
Nederlandse uitgave
Splinter Cell: Echoes is voor de Nederlandse markt uitgegeven en vertaald door Dark Dragon Books. Deze vertaling is uitstekend en voelt nergens ongemakkelijk. Let wel op, de Nederlandstalige versie van Splinter Cell: Echoes is verdeeld over twee stripboeken: Missie 1 en Missie 2.
Daarnaast zijn er ook scènes bij Sam thuis, een gedeelte van zijn leven dat we in de games niet vaak hebben gezien. We zien hem zijn ontbijtje klaarmaken en de tuin doen. Niet bepaald de Sam die we kennen, maar het is mooi dat we nu zien dat Sam Fisher ook maar een mens is. Wel eentje die een paar pagina’s verderop weer als een dief in de nacht ergens naar binnen sluipt en wat zooi opblaast dan.
Fraaie details
Ook uit de kleine details blijkt dat de mensen achter deze comic de formule achter Splinter Cell door en door kennen. Locaties zijn met grote letters op gebouwen of voertuigen aangegeven. Sam is meer dan eens bewapend met die karakteristieke kromme dolk uit Blacklist. Lampen sneuvelen dikwijls door een welgemikt schot van Sam’s gedempte pistool en zelfs als hij zijn night vision inschakelt, ontbreekt het kenmerkende “eeeeeee” niet. Splinter Cell: Echoes is doordrenkt met de Splinter Cell-formule en stelt mede dankzij de rauwe, gedetailleerde tekenstijl die al die verwijzingen mogelijk maakt, nergens teleur.
Want ondanks dat Splinter Cell: Echoes bol staat van de verwijzingen en knipogen naar de serie, wordt ook het initiële doel van de comic niet uit het oog verloren: Het verhaal van Blacklist wordt goed ingeleid. Tegelijkertijd grijpt Splinter Cell: Echoes regelmatig waar gepast terug naar Sam’s verleden en gebeurtenissen uit eerdere games. Het enige jammere is dat Sarah, Sam’s dochter, zo’n flinterdunne persoonlijkheid heeft. Wie zij is, waarom ze zo belangrijk is voor Sam en wat haar verleden is, wordt eigenlijk niet verklaard. Waarschijnlijk gaan de makers er vanuit dat we dat allemaal wel weten, maar toch wordt rondom haar een beetje half werk geleverd en daarmee valt zij uit de toon bij de rest van de comic, die verder beter opgaat in de franchise dan Sam in een schaduw.
Conclusie
Splinter Cell: Echoes lost eigenlijk alle beloftes in. Het is een perfecte inleiding tot de meest recente game, Blacklist. Tegelijkertijd vertelt de comic echter een afgesloten verhaal waar de Splinter Cell-formule van af druipt. Het verhaal, de personages, de gadgets en de kleine details, alles klopt, op de scènes met dochter Sarah misschien na. Desondanks is dit hoe een gamecomic naar onze mening moet zijn. Iedereen die dus wel houdt van een goed verhaal vol spionage, verraad en spanning, doet er goed aan Splinter Cell: Echoes in huis te halen.
Splinter Cell: Echoes
Pluspunten
- Verhaal is lang, uitgebreid en toch spannend
- Heel trouw aan de serie
- Tekenstijl raakt precies de juiste snaar
Minpunten
- Weinig aandacht voor Sam’s dochter Sarah
