Assassin’s Creed 2 – Aquilus review

Een lange autorit is uiterst geschikt om met een handheld of portable dvd-speler aan de slag te gaan, maar als je natuurlijk over een Animus beschikt, herleef je gewoon even de herinneringen van een voorouder. Dat is dan ook precies wat Desmond deed tussen Assassin’s Creed II en Brotherhood. En zoals de titel van Assassin’s Creed 2 – Aquilus doet vermoeden, dook hij in het leven van de Romein Aquilus.

Voor de tweede keer, welteverstaan, want Assassin’s Creed 2 – Aquilus een direct vervolg op het eerste deel, Assassin’s Creed 1 – Desmond. In het eerste deel nam Desmond Miles al een kijkje in het leven van zijn voorouder, maar werd hij door Abstergo al snel gedwongen de herinneringen van Altaïr op te halen. Tijdens de bustrip naar Monteriggioni kan Desmond in alle rust kijken hoe Aquilus samen met zijn vader probeert te ontrafelen wie hem tijdens zijn vorige opdracht heeft verraden.

De Romeinse Aquilus

Hoewel, in alle rust? Echt rustig is het bij Desmond ondertussen niet, want Abstergo heeft de achtervolging ingezet en telkens wordt zijn tripje naar de geschiedenis ruw verstoort door agenten die het gezelschap Assassins koste wat het kost willen stoppen. Een typisch Assassin’s Creed-plot ontvouwt zich in deze comic, waarin heden en verleden goed afgewisseld worden. Een mysterieus artefact dat doden kan doen herrijzen, maakt het plaatje compleet. Het verhaal rondom Aquilus begint nu echt op gang te komen, maar mist helaas nog wel iets. Het staat nogal op zichzelf en lijkt niet echt significant te zijn binnen de geschiedenis van Assassin’s Creed. Het is echter het tweede deel in een drieluik, dus dat raakvlak kan nog komen. Voor nu weet de setting alvast genoeg te intrigeren.

Even leek met de eerste comic, Desmond, deze hele comicserie te mislukken. De serie barstte aanvankelijk van de continuïteitsfouten, maar op een slimme manier worden gelukkig alle fouten min of meer rechtgezet. Aquilus borduurt dus niet verder op Subject 16 die nog zou leven en noch is er een rol weggelegd voor de zekere Tom, die uit het niets aan het einde van de eerste comic verscheen. Shaun, Rebecca en Lucy zijn nu de vertrouwde gezichten uit de game die zich rondom Desmond verzamelen. En net als je dan denkt dat auteur Corbeyran het door heeft, maakt ‘ie de volgende fout.

Een zekere meneer Geier wordt geïntroduceerd. Wederom een personage dat opeens ten tonele verschijnt en nooit zelfs maar genoemd is in de games. Meneer Geier dient dan ook alleen maar om voor een bepaalde plottwist te zorgen, die zó ontzettend voorspelbaar is dat je geen Eagle Vision nodig hebt om ‘m aan te zien komen. Het is zo jammer en bovendien onnodig dat Corbeyran wederom van het reeds uitgestippelde verhaal afwijkt. Dit tweede deel uit deze comicserie wordt aanvankelijk beter tussen de games gevouwen dan zijn voorganger en heeft een nieuw personage als Geier ook helemaal niet nodig. Toch is deze fout minder dramatisch dan de fouten die Corbeyran bij zijn eerste comic maakte.

Net als bij het eerste deel levert tekenaar Djillali Defali wel goed werk af, met herkenbare personages, omgevingen en situaties. Een leuk detail is dat Aquilus niet beschikt over een Hidden Blade – dat werd immers pas ten tijde van Altaïr geïntroduceerd – maar gewoon met een dolk iemand te lijf gaat. Tegelijkertijd is de Romein niet vies van over daken rennen en is hij niet bang om uit een raam te springen. Een echte Assassin dus. Door specifiek kleurgebruik houdt Defali ook de gebeurtenissen rondom Aquilus en Desmond goed uit elkaar. Echte uitspattingen met pagina vullende tekeningen zijn er niet, Defali kleurt letterlijk en figuurlijk netjes binnen de lijntjes.

Jammer genoeg kan dat, wederom, niet gezegd worden over de vertaling van Aquilus. Deze comicserie werd oorspronkelijk in het Frans geschreven en vervolgens door Vlamingen vertaald naar het Nederlands. Dat is kennelijk geen gelukkige vertaalroute. De vertaling is niet onoverkomelijk, maar we ergerden ons meermaals aan het vreemde taalgebruik. De woordkeuze is soms vreemd en bepaalde zinnen lopen niet lekker. Dit doet afbreuk aan de sfeer en zorgt er bovendien voor dat Aquilus, net als zijn voorganger, niet echt lekker wegleest.

Conclusie

Assassin’s Creed 2 – Aquilus is beter dan zijn voorganger, maar dat maakt het nog niet tot een echt goede comic. Hoewel Corbeyran er als de kippen bij is om de gemaakte continuïteitsfouten recht te zetten, stoot hij zich enkele pagina’s later tegen dezelfde steen, zij het met iets minder hevige consequenties. Het verhaal rondom Aquilus intrigeert ondanks de fouten wel maar mist nog altijd een duidelijke relatie met de rest van de serie. Tekenaar Defali zet zijn goede lijn voort, maar helaas wordt ook de lijn van matige vertalingen voortgezet.

Assassin’s Creed 2 – Aquilus is onderdeel van de Assassin’s Creed Tijdlijn.